فوت و فن های مربیگری در مدارس فوتبال/قسمت اول

یکی از مهم ترین وسایل کمک آموزشی در مدارس فوتبال، فوتسال و آکادمی ها، کله قندی، کنز و بشقابک های پلاستیکی در ابعاد گوناگون جهت نشان دادن محدوده زمین مسابقه یا تمرین، فواصل طولی و عرضی در تمرینات مختلف، مسیر حرکت بازیکنان و توپ، تمرینات چابکی، کوردینیشن، سرعتی، ترکیبی و…است. نکته قابل توجه در استفاده از وسایل یاد شده، این است که می بایست در رده های کم سن و سال تر از ۱۴ سال، ارتفاع آن ها بیشتر و رنگشان قابل رویت تر باشد. دلیلش را می توان در تجربه محدود این بازیکنان، آگاهی کم محیطی، قد و قامت کوتاه تر و عدم تسلط آن ها بر ابعاد زمین جستجو کرد. حال آن که در رده های بالای ۱۴ سال، به علت رشد بهتر قد، تجربه و تسلط کافی بر زمین و شرایط موجود، حتی بشقابک ها نیز به خوبی قابل رویت اند. پس استفاده از بشقابک ها خصوصا در رده های زیر ۱۲ سال، هر چند به زیبایی و اجرای شکیل تر کار کمک بیشتری می کند، اما به هیچ وجه توصیه نمی شود. حتی برای رده های ۶ تا ۸ سال و ۸ تا ۱۰ سال، می توان از بلندترین کله قندی های موجود در مدرسه فوتبال که ترجیحا رنگ های قرمز، آبی، نارنجی، صورتی و درصدی از براقیت نیز داشته و بهتر به چشم بیایند، بهره جست. اما استفاده از رنگ هایی همچون سبز، زرد، قهوه ای، خاکستری و ترکیبی یا کمرنگ، به علت نزدیکی به شرایط چمن و محیط اطراف، عدم جلب توجه کافی و آشنایی کمتر بچه ها با آن ها در جهت تمییز آنچه مدنظر مربی است، برای هیچ رده ای حتی بزرگسالان نیز توصیه نمی شود. پس هر چه از رده های پایین تر به سمت رده های بالا تر برویم، ارتفاع کله قندی و کنز ها کمتر شده و جهت چیدمان محدوده تمرین یا مسابقه، می توان آن ها را در فواصل دورتر از هم نیز به کارگیری کرد.

به قلم محسن بابادی