مشکلاتی که در ساختار فوتبال تهران دیدم، مواردی هستند که می بایست به طور جدی مدنظر قرار گیرند. متاسفانه حسادت ها مابین مربیان و اهالی فوتبال بسیار زیاد شده است. حال آنکه اگر شخصی زحمت کشیده و با توجه به توانایی هایش به پیشرفت رسیده، می بایست افراد بدخواه و بدبین تلاش کنند از راه های ورزشی به سطح و اندازه های وی برسند، نه اینکه روند تخریب، حسادت و…را در پیش گیرند. از دیگر مشکلات فوتبال تهران، عدم همدلی مابین پیشکسوتان محترم است. همچون همان پیرمردی که در آخرین روز های عمرش به هر کدام از فرزندان ۱ تکه چوب داد که آن را بشکنند و تکه های چوب توسط هر کدام از فرزندانش به راحتی شکستند. سپس مجموع چوب ها را به هر یک از فرزندان داد و نتوانستند آن چوب های متحد و کنار هم را بشکنند. پس مربیان و اهالی فوتبال تهران می بایست در کنار هم و پشت به پشت هم بوده تا شاهد شکوفایی فوتبال پایتخت باشیم. لذا توصیه می کنم فوتبال تهران تعاملش با خوزستان مهد فوتبال کشور را بیش از گذشته کند. چرا که خوزستان معدن بازیکن سازی است. آن هم بازیکنانی که با کمترین دستمزد و با بالاترین کیفیت می توانند به فوتبال این شهر بزرگ کمک کنند. از طرفی مدت هاست که فوتبال تهران با پیاده سازی سیاست غلط انتقال تیم های پیکان، سایپا، پاس به استان های دیگر و افول یا انحلال تیم های ریشه دار هما، فتح، نیروی زمینی، بانک ملی، بانک تجارت، کشاورز، دارایی و…طی چند دهه اخیر، از قافله تیم های دیگر در سایر استان ها عقب مانده است. در حقیقت فوتبال خراسان و فارس نیز مشکلی مشابه فوتبال تهران داشته و دیگر قطب فوتبالی در کشور محسوب نمی شوند. اما آنچه مهم است، کمبود فضا های ورزشی و تغییر کاربری زمین ها خصوصا در جنوب تهران جهت ساخت و ساز و…مزید بر علت شده است. در خاتمه امیدوارم مسولین ورزشی در تهران و خوزستان از نظرات کارشناسان و نخبگان ورزشی تاثیرگذار استفاده نموده تا بتوانند با دیدی بازتر مشکلات را پیگیری نمایند.
پایان قسمت اول
ادامه دارد…
✒ محسن بابادی