آتشی در ایسنا

كارشناس و پیشكسوت بسكتبال ایران با قبول این مطلب كه مشكل‌هایی داریم كه باید به سرعت برطرف شوند راه حل اصلی آن‌ها را ایجاد اتحادیه در بسكتبال معرفی می‌كند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، چهاردهمین دوره لیگ برتر بسكتبال ایران با پنجمین قهرمانی مهرام به پایان رسید. لیگ برتر ایران در این فصل اتفاق‌های جدیدی را تجربه كرد و فراز و نشیب زیادی داشت. حضور تنها یك بازیكن خارجی، میدان دیده شدن جوان‌ها، دقیقه 90 بودن باشگاه‌ها، سقوط چهار پله‌ای نایب قهرمان در جدول رده‌بندی و بسیاری از موارد دیگر در این فصل از لیگ برتر دیده شد. با همه این‌ها لیگ بسكتبال در این فصل كیفیت بالایی نداشت كه به دلیل جوان‌گرایی در لیگ توجیه شد. با توجه به اینكه مسابقات این فصل با اندوه از دست رفتن المپیك آغاز شد اما با بازگشت قهرمانی غرب آسیا به تهران، این اندوه تا حدودی برطرف شد تا دوباره روزنه‌های امید در كاروان بسكتبال ایران به چشم بیاید.

ایسنا میزبان عنایت آتشی، كارشناس و پیشكسوت بسكتبال ایران بود تا وضعیت این روزهای بسكتبال بررسی و ارزیابی شود. ایران در شرایطی كه پتانسیل رقابت با كشورهای اروپایی را دارد باید از همین امروز برای رسیدن به این هدف مبارزه كند كه در این مسیر بایدها و نبایدهای زیادی وجود دارد. آتشی در راس صحبت‌هایش به فلسفه لیگ اشاره می‌كند كه نقطه عطف پیشرفت بسكتبال هر كشور است.

مشروح این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:

* چهاردهمین دوره لیگ برتر با تمام كمبودهایش به پایان رسید. این فصل نشان داد كه بسكتبال ایران هنوز نیازهایی اساسی دارد. نگاه شما به این فصل چگونه است؟

در ابتدا باید بگویم كه لیگ برتر ایران از سال 1370 آغاز شد. در این راه، لیگ با تمام فراز و نشیب‌هایش و با تمام كمبودهایی كه داشت پایدار ماند و به حیاتش ادامه داد. در تاریخ لیگ بسكتبال ایران استان‌هایی تیم‌داری كردند كه هم‌اكنون بدون نماینده در لیگ هستند. استان‌هایی نظیر كرمانشاه، همدان، كردستان، مازندران، گیلان، كرمان، خراسان و آذربایجان همیشه بازیكن‌ساز بودند كه امروز هیچ نقشی در رقابت های باشگاهی این ورزش ندارند. تا امروز نزدیك به 32 یا 33 تیم به بهانه‌های مختلف از گردونه لیگ خارج شده‌اند اما لیگ به عنوان محور برگزاری مسابقه‌های باشگاهی تحت هر شرایطی پایدار مانده است. با هر افت و خیزی كه ایجاد شد به كارش ادامه داد و به چهاردهمین دوره رسید. در این فصل نیز با توجه به اینكه سال جام ملت‌های آسیا بود به دلیل كمبود زمان نحوه برگزاری بسیار دشوار بود. در كنار آن باشگاه‌های غرب آسیا نظام لیگ ما را تحت تاثیر قرار داد و با دو تكه كردن لیگ ایران در آن تاثیر گذاشت. با تمام این ویژگی‌ها چهاردهمین فصل لیگ برتر بسكتبال هم بدون دغدغه همیشگی آغاز و با قهرمانی مهرام به پایان رسید. در این فصل با توجه به قانون جدید فدراسیون مبنی بر جوان‌گرایی، با كاهش تعداد بازیكن خارجی رقابت‌ برای تیم ها در دور نخست آسان بود تا اینكه مرحله نیمه نهایی و نهایی آغاز شد و در برخی از دیدارها، تیم ها رقابت‌های جذابی به نمایش گذاشتند. به نظر من در این فصل اتفاق‌هایی افتاد كه باید برای پیشرفت در آینده بیش از گذشته به آن‌ها توجه كنیم. باید با این اندیشه برنامه‌ریزی كنیم كه بتوانیم برای فصل‌های بعدی وضعیت بهتری داشته باشیم.

* این اتفاق‌ها چه بود؟

منظور از اتفاق این است كه زمان این رسیده تا نظارت‌ها را بیشتر كنیم. همان بحث دستورالعمل در بسكتبال است كه محدوده وظایف همه را مشخص می‌كند. این فصل نشان داد كه بسكتبال نیاز به نظارت بیشتر یا دقیق تری از سوی فدراسیون دارد. به طور مثال حضور بازیكنان خارجی در ایران كه در لیگ نقش تعیین كننده دارند. برخی از تیم‌ها تنها بازیكنانی می‌آورند كه فقط نام خارجی و كیفیت پایینی دارند. فدراسیون باید دخالت كند تا از صرف هزینه‌های بی‌جا جلوگیری شود. اگر یك دستورالعمل ایجاد شود دیگر بازیكنانی كه عملكرد بسیار بدی دارند وارد لیگ نخواهند شد. همین مثال را بازتر كنیم. اگر همان دستورالعمل ایجاد شود قانون می‌گوید كه یك بازیكن خارجی تنها در صورتی می‌تواند به ایران بیاید كه باید سابقه حضور در یك لیگ معتبر را داشته باشند یا در تیم های باشگاهی یا دانشگاهی بازی كرده باشد. متاسفانه دیده شده بعضی از بازیكنان خارجی كه وارد ایران می‌شوند افرادی هستند كه در پارك‌ها و خیابان‌ها بازی می‌كردند و با دستمزدهای بالا وارد لیگ ما می‌شوند كه از جمله آن بازیكنان ضعیف هستند. البته همه خارجی‌ها این گونه نیستند اما این چنین بازیكن‌هایی در بسكتبال ما وجود داشتند.

* البته در این فصل تعداد خارجی‌ها كم شد. فدراسیون به هدفش رسید؟

در آن جلسه حضور داشتم و به این مسئله رای دادم. هدف فدراسیون این بود كه با كم كردن یك بازیكن خارجی فرصتی برای حضور جوانان و بازیكنان ایرانی ایجاد كند. این اعتقاد با تفكر برخی از مربیان ما یكسان نبود. اكثر مربیان ایرانی می خواهند از همان ابتدا از دو بازیكن خارجی استفاده كنند. این تصمیم مزیت و معضل‌هایی داشت كه باید بررسی شود. باید برای این قانون به شرایط همه تیم‌های لیگ برتر توجه و ضمنا برای آن نظرخواهی شود. در این فصل جوانان بسیاری فرصت بازی و هنرنمایی داشتند اما این قانون برای فصل بعد نیاز به بازبینی و مشورت بیشتر با باشگاه ها دارد.

* در این فصل باشگاه هم به سمت جوان‌گرایی تمایل داشتند؟

در ابتدا باید بگویم كه در یك لیگ باید بازیكنان با تجربه و جوان در كنار یكدیگر باشند. باتجربه‌ها باید باشند تا قدرت بسكتبال حفظ شود و جوان‌ها نیز برای آینده تلاش كنند. در این فصل تیم‌هایی بودند كه با داشتن بهترین‌ها از جوان‌هایشان نیز استفاده كردند. تیم های توانستند با استفاده از بازیكنان جوان فرصت خوبی برای آینده‌ بسكتبال پدید آورند. در این میان تیم‌هایی كه بازیكنان بزرگ نداشتند هم از مهره‌های جوان استفاده كردند. به نظر من بیش از این‌ها و اینكه در لیگ جوان‌گرایی كنیم باید در اندیشه استان‌هایی باشیم كه در گذشته پتانسیل سازندگی داشتند و امروزه هیچ نماینده ای در لیگ ندارند.

* به چه طریق این وضعیت را ایجادكنیم؟

بسكتبال ایران پتانسیل بالایی دارد. همیشه می‌گوییم جوان‌ها وارد لیگ شوند و بازی كنند تا برای آینده ساخته شوند. به نظر من باید شرایطی ایجاد كنیم تا راه استان‌های دیگر به بسكتبال باز شود. همان استان‌هایی كه نام بردم، همیشه بازیكنانی بزرگ می‌ساختند و امروزه فعالیتی در لیگ برتر ندارند. اگر تعداد تیم‌های لیگ زیاد شود بهتر است و این استان‌ها نیز در لیگ تیم خواهند داشت و دوباره به بسكتبال كمك خواهند كرد. هر ساله تعدادی استان خاص كه مشخص اند در لیگ هستند و هیچ وقت تیم جدیدی به آن‌ها اضافه نمی‌شود. همانند فولاد ماهان كه از استان اصفهان آمد.

* این استان‌های كه نام برده شد، توانایی حضور در لیگ را دارند؟

باید از یك جا شروع و رشد كنند. برای مثال در بالاترین لیگ حرفه ای دنیا (اتحادیه ملی بسكتبال “ان بی ای”) تورنتو یكی از تیم های شركت كننده بود كه در آغاز بازیكن بومی نداشت اما بازیكن های ممتازی به این تیم دادند و به آن فرصت دادند تا در چند سال بازیكن بومی بسازد. در بسیاری از كشورهای دنیا این گونه است. ما هم باید اینگونه باشیم. باید به تیم‌ها فرصت داده شود. با یك برنامه‌ریزی چند ساله همه چیز درست می‌شود به طور مثال یك تیم تا چهار سال می‌تواند از بازیكنان غیر بومی استفاده كند اما از سال چهارم تا 30 درصد تیمش را بومی كند. با این حركت تیم‌ها رشد پیدا می‌كنند و استان‌های سازنده فعال می‌شوند مثل كردستان و خراسان كه همیشه در تربیت بازیكنان تیم ملی مووفق بودند. به طور مثال خراسان تا امروز 23 ملی‌پوش به بسكتبال تحویل داده است. از عبدالله كریم‌زاده تا همین صالح فروتن خراسانی هستند. كردوستان از مردوخی ها تا سهراب نژاد و ویسی به تیم ملی بازیكن دادند. پس این استان پتانسیل دارد و می‌تواند با حمایت فدراسیون در لیگ تیم‌داری كند.

* بسكتبال هیچ توجهی به این نظر شما ندارد.

هرچه توجه نكنیم ضرر خواهیم كرد. با توجه به تمام استان‌ها بسكتبال پیشرفت می‌كند.

* چگونه این نوع حمایت‌ها و تشكیلات منظم ایجاد شود؟

بهتر است از هم اكنون بستر تشكیل اتحادیه ها را ایجاد كنیم. زمان آغاز كار اتحادیه‌ها رسیده است تا بتوانیم با یك برنامه ریزی مدون و زمان بندی شده اتحادیه هایی كه می توانند اثرگذار باشند قدرتمند شوند. از جمله اتحادیه بازیكن‌ها، مربی ها، باشگاه‌ها، داورها، رسانه‌ها و همه افرادی كه در بسكتبال هستند. باید از امروز پایه‌ریزی كنیم و سال به سال تقویت شویم. اتحادیه ها تنها به وسیله فدراسیون ها ایجاد نمی شوند و حضور وزارت ورزش نیز می تواند به این امر حساس قدرت ببخشد. همه موارد باید زمان‌بندی و با همان دستورالعمل‌های راهبردی برنامه‌ریزی شوند. ایجاد این اتحادیه‌ها نیازها را با سرعت برطرف و مسیر حرفه‌ای را هموارتر می‌كند. به طور مثال یكی از معضلات اصلی ما در بسكتبال ایران این است كه در باشگاه‌های ایرانی تشكیلات باشگاهی به صورت منسجم باید ایجاد شود. مهرام به عنوان قدرتمندترین تیم آسیا و غرب‌آسیا است اما هنوز جایگاهی اختصاصی ندارد و از سالن فدراسیون استفاده می‌كنند اما با یك برنامه‌ریزی دقیق و اقدام‌های اتحادیه می‌توانند در یك مقطع زمانی 5 ساله صاحب سالن شود.

* نگاه خانواده بسكتبال به اتحادیه مثبت است؟

من نمی‌گویم چه كسی موافق و یا چه كسی مخالف است. ایجاد اتحادیه باعث رشد بسكتبال می‌شود. وقتی یك باشگاه هم‌اكنون سرمایه‌گذاری یك طرفه انجام می‌دهد، با ایجاد اتحادیه می‌تواند به مرور زمان فعالیت‌های اقتصادی‌اش را دو طرفه كند. با ایجاد فرهنگ بلیت فروشی، تبلیغات و گرفتن امتیاز پخش زنده می‌تواند از سرمایه‌گذاری‌اش در ورزش بهره‌برداری كند. این مسائل با ایجاد اتحادیه‌ها ایجاد می‌شود و باعث رشد ورزش كشور به خصوص بسكتبال خواهد شد.

* عدم ثبات مدیریتی چنین تفكری را زیر سوال می‌برد؟

صددرصد هر مدیرعاملی كه ثبات داشته باشد تیمش قوی‌تر است و می‌تواند مانور بیشتری بدهد. هم‌اكنون یكی از معضل‌های بسكتبال ما نبود مدیریت با ثبات است كه در خیلی از باشگاه ها در سال های اخیر دیده شده است. به طور مثال تیم قدرتمند پتروشیمی تا شب قبل از آغاز لیگ نه وضعیت مدیرعاملش معلوم بود و نه وضعیت مربی‌اش. نمی‌دانست اصلا تیم می‌دهد یا نه. اما در كنار آن مهرام باثباتی چند ساله و با مدیریت بخش خصوصی در این روزها به قدرت اول منطقه تبدیل شده است.

*این روزها همه به این نتیجه می‌رسند كه بسكتبال تنها در اندیشه برگزاری لیگ است و به هر طریق فقط لیگ برگزار شود. آیا با این نظر موافق هستید؟

باید در تمام زمینه ها تعامل باشد. اگر چنین تفكری در بین گروه نباشد یك جای كار لنگ می‌شود. همه باید با توجه به عواقب كار به یكدیگر كمك كنیم. باید بدانیم چه كار می‌كنیم. باید بدانیم معضل امروز بسكتبال ما كجاست. نباید به مشكل‌ها دامن بزنیم و بیشتر در پی اصلاح و برطرف كردن آن باشیم.

* لیگ باید یك فسلفه و هدف داشته باشد. از این دو شاخصه دور نشدیم؟

هدف برگزاری یك لیگ چیست؟ انتخاب تیم ملی كشور. پس همه باید برای ارتقای بسكتبال كشور تلاش كنند. دیگر تنها مربی و بازیكن نباید تلاش كنند. خود اهالی رسانه در تقویت ورزش نقش بزرگی دارد. انتقادهای سازنده در مسیر پیشرفت به ورزش بسكتبال كمك می‌كند. باید مشكل‌ و معضل ها سریع اعلام و برطرف شود و با رابطه و دوستی پنهان نشوند. همان طور كه گفته شد برای رسیدن به هدف عالی باید مربی، بازیكن، داور،‌ مدیر و مسوولان و همه و همه دستورالعمل داشته باشند و بر اساس آن كار كنند. بسكتبال ایران تنها لیگ را آغاز می‌كند و به پایان می‌رساند اما هیچ وقت آن را بررسی نكرده است. باید پس از هر لیگ سمیناری برگزار و از مشكل‌ها لیست‌برداری شود. با تعامل و همكاری این لیست از چاله و چوله‌ها باید به مرور زمان برطرف شود تا فصل بعدی رقابت ها بهتر شود.

* این نگاه تعاملی در بسكتبال وجود دارد؟

اگر نگاه تعاملی وجود ندارد به دلیل نبود اتحادیه است. اگر اتحادیه باشد هر كس می‌تواند مشكل‌هایش را بیان و برای حل آن نیز رایزنی كند. با حل همین مشكل‌ها تمامی معضل‌ها به مرور زمان حل خواهد شد. امروزه باید داوران و مربیان جایی داشته باشند تا نظر بدهند و از خود دفاع كنند. فدراسیون هم به عنوان یك مرجع كه قوانین را تنظیم می‌كند باید برای حفظ نظام بسكتبال نظارت دقیقی داشته باشد. این موارد در بسكتبال دنیا انجام می‌شود.

* پس به اهمیت موضوع نظارت می‌رسیم.

بله. نظارت باید دقیق باشد. می‌دانید چرا دیدارهای نیمه نهایی و نهایی یورو لیگ در تركیه برگزار شد؟ چون این كشور در كنار تاسیسات و امكاناتی كه دارد آنقدر نظارت دقیقی اعمال می‌كند كه اتفاقی نیفتد و همه بسكتبال دوستان به آن جذب می شوند. باید به همه موارد لازم توجه شود تا لیگ به شكلی ارزشمند برگزار شود تا از سطح آسیا جدا شویم.

* دوباره به موضوع فلسفه لیگ برگردیم. نتیجه‌گرا بودن تیم‌ها به سرمایه‌گذاری و اصل چرایی برگزاری لیگ سایه نینداخته است؟

تیم‌های ایرانی مانند مهرام، ذوب آهن، پتروشیمی، صبا باتری، صنام، دانشگاه آزاد، شهرداری گرگان و پیكان با ثبات خوبی در لیگ سرمایه‌گذاری كردند و هر كدام با برنامه‌های خود حركت كردند. تمام موارد لیگ با مدیریت خوب به دست می‌آید. تیمی كه مدیریت قدرتمند دارد، قهرمان می‌شود. نتیجه خوب با اعمال مدیریت سالم و با اقتدار است كه ایجاد می‌شود و وقتی یك تیم قدرتمند است نتیجه نیز می‌گیرد. نتیجه‌گرا بودن معنا ندارد. هر كس كه هزینه می‌كند می‌خواهد قهرمان شود. قهرمانی فاكتور می‌خواهد. بازیكن خوب ایرانی، بازیكن‌های جوان، كادر فنی زبده و بازیكن های سالم خارجی‌ از نیازهای قهرمانی هستند كه وقتی یك تیم تمام آن را جمع می‌كند به دنبال نتیجه خواهد رفت.

* به معضل و مشكل‌های لیگ بازگردیم. از جمله مسائلی كه در این فصل دیده شد نگرانی از سرمایه‌گذاری باشگاه‌ها بود. دلیل این مسئله چیست؟

این مشكل به همان سرمایه‌گذاری یك طرفه بازمی‌گردد. تا زمانی كه وزارتخانه ورزش بر اساس ماده 44 قانون اساسی كاری برای حرفه‌ای شدن باشگاه‌ها و حمایت از بخش خصوصی انجام ندهد تمام سرمایه‌گذاری‌ها یك طرفه خواهد بود. بخش خصوصی وقتی كه بدون درآمد سرمایه‌گذاری می‌كند نگران می‌شود. چرا هزینه میلیاردی یك طرفه داشته باشد؟ حتی احترام هم به او گذاشته نشود. این‌ها معضلاتی است كه باید برطرف شود. همین مسائلی بر كیفیت این فصل تاثیرگذار شد و در كنار مشكل‌های اقتصادی، شادابی و كیفیت رقابت‌ها را از بین برد. بهتر است برای بخش خصوصی تصمیم هایی گرفته شود تا بتوانند همانند كشورهای همسایه از تسهیلات دولتی از جمله نپرداختن مالیات، استفاده از امكانات و تصمیم های بهینه استفاده و مشكل ها را از بین ببرند.

* چرا با توجه به اینكه می‌دانیم مشكل داریم اما هیچ كاری انجام نمی‌دهیم؟

به هر صورت اعتقاد داریم كه مشكل‌هایی وجود دارد. زمانی كه دبیر بودم 40 تا 50 مسابقه پخش زنده شد كه انگیزه باشگاه‌ها را زیاد كرد. باشگاه‌ها علاقه‌مند شده بودند اما به مرور زمان با كم شدن پخش تلویزیونی انگیزه‌ها از بین رفت. وقتی بخش خصوصی نتواند تبلیغ كند انگیزه‌ای برای سرمایه‌گذاری نخواهد داشت. مگر هدف سرمایه‌گذاری بخش خصوصی چیست؟ یا بخش دولتی؟ ذوب آهن كه از همان ابتدا ذوب آهن نبود با تبلیغ و سرمایه‌گذاری توانست مشتری به دست بیاورد و رشد كند. همین تبلیغ‌ها باعث می‌شود تفكر مردم به كالاهای تولیدی متمركز شود. وقتی مردم سرمایه‌گذاری مهرام را در ورزش می‌بینند برای حمایت از آن از محصولاتش خرید می‌كنند و این به ادامه حیات باشگاه كمك می‌كند. با این شرایط همان طور كه گفتم باید كمبودها شناسایی و سال به سال برطرف شود. این راهی است كه ورزش تمام دنیا آن را طی كرده و موفق شده است.

* با تمام این چاله ها، ما در كلیت‌ها نیز مشكل داریم. حتی هنوز نحوه ورود و خروج تیم‌ها به لیگ مشخص نیست. با این شرایط می‌توان امیدی به حل شدن مشكل‌ها به مرور زمان داشت؟

بحث، هدف و چشم‌انداز من بسیار بالاست. چشم‌انداز من خارج شدن بسكتبال ایران از آسیا و رسیدن به مجامع جهانی است كه می‌تواند به آن دست بیاید. درباره این سوال باید به همان فلسفه و دستورالعمل اشاره كنم. وقتی یك تیم در دسته یك قهرمان می‌شود باید شرایط حضورش در لیگ برتر فراهم شود. در غیر این صورت نباید اجازه دهیم كه در رقابت‌ها حاضر باشد. قبول كنیم كه كمبودهایی داریم و به جای پنهان كردن آن‌ها در پی حل كردن‌شان باشیم. در روزهای اول NBA نه بلیتی فروخته می‌شد و نه فیلمبرداری وجود داشت اما بعدش با ترفندها و ایجاد كارهای هنری تماشاگران زیادی به رقابت‌ها جذب كرد. حالا پس از 65 سال این رقابت‌ها بدون مشكلات امكاناتی برگزار می‌شود اما باز هم به نوع جدیدی از موانع برخورد كرد كه همان تحریم بود. در زمانی كه اتحادیه‌های بازیكنان و باشگاه‌ها به مشكل خوردند NBA نظارت كرد و این دو اتحادیه با مشورت و صحبت مشكل را حل كردند. این همان روش حرفه‌ای است كه باید به آن برسیم. مذاكره تنها راه حل مشكل‌ها است كه باید به طور مستمر باشد. باید یك نظام گروهی برای یك هدف تلاش كنند. باید خود‌خواهی‌ها را كنار بگذاریم و از افكار تمام اعضا استفاده كنیم. هدف ما اهتزاز پرچم ایران است و همه باید برای آن تلاش كنند.

* یك سوال بی‌پاسخ ماند. فلسفه لیگ ما چیست؟

فلسفه لیگ پیشرفت بسكتبال و تقویت تیم ملی است.

* این فلسفه وجود دارد؟

باید به همه مسائل توجه كنیم. باید از هر نظر به دنبال پیشرفت بسكتبال باشیم. در كنار ایجاد اتحادیه‌ها، فدراسیون نیز باید از نیروی متخصص بیشتری استفاده كند تا ورزش بسكتبال روز به روز پیشرفت كند.

* برسیم به تیم ملی. دعوت شده‌ها از پیش تعیین شده نبودند؟

به عنوان یك ایرانی هیچ وقت دوست ندارم بسكتبال ایران برابر كشورهای عربی مغلوب شود. تحت هر شرایطی تیم ملی باید با قدرت كامل عازم اردن شود. هر جا نام تیم ملی است باید قدرت و اقعی تیم حضور داشته باشد. وقتی قدرت داریم باید از این قدرت استفاده كنیم. اعتقاد ندارم كه جوانان نیز به همراه تیم ملی بروند و نیمكت‌نشین باشند. باید جوانانی اعزام شوند كه تاثیرگذار باشند. به نظر من باید از جوانان در جام‌های دیگر چون جونز استفاده كنیم. سال جاری بهترین فرصت برای فدراسیون است تا نیروهای جوانش را بارور كند. حضور تیم ملی ب نباید تنها بر روی كاغذ باشد. تیم ب باید تركیب قدرتمند تیم ملی ایران برای 2 سال آینده باشد. باید به جوانان انگیزه و فرصت بدهیم تا رشد و به تیم ملی كمك كنند. جوانان باید با برنامه‌ریزی اردویی تمرین و در رقابت‌های تداركاتی حاضر شوند و تجربه كسب كنند.

* نفرات اعزامی به اردن نیز از پیش مشخص هستند.

انتخاب ملی‌پوشان به تفكر و سیستم مربی بستگی دارد. یك مربی بر اساس تاكتیك‌هایش بازیكن انتخاب می‌كند. با توجه به وضعیت تیم مقابل به دنبال نیروهای تاثیرگذار است و آن‌ها را دعوت می‌كند، در نهایت نبابد بگذاریم دو اشتباهی كه ماتیچ كرد و به بسكتبال ایران ضربه زد، تكرار شود.

* كدام دو اشتباه؟

گوانجو و ووهان. در دیدار برابر چین زمانی كه از حریف پیش بودیم یكباره كامرانی و داوری را از زمین خارج كرده و با ایجاد خلاء باعث شد تا تیم ملی امتیاز از دست بدهد و در گوانگ جو ببازد.

* همان مسابقه‌ای كه داوری هم به نفع چین بود؟

به هیچ وجه. در آن بازی به اشتباه ماتیچ باختیم. ژی ژی سنتر تیم چین آنقدر خالی بود كه به جای كار در زیر سبد به بیرون می آمد و اقدام به پرتاب سه امتیازی می كرد.

* دومین اشتباه ماتیچ؟

همین كه ارسلان كاظمی با آن شرایط و دشواری به چین آمده بود و ماتیچ از او استفاده نكرد. این وضعیت اجازه نداد قدرت واقعی مان را برابر اردن نداشته باشیم.

* یك معضل دیگر كه در این فصل دیده شد و از قلم افتاد. بازیكن‌سالاری و مشكل‌های فرهنگی. با این مسئله موافق هستید؟

متاسفانه بله. توهین‌های زیادی در رقابت‌ها دیده شد. باید به بازیكن سالاری و مشكل های فرهنگی بپردازیم. متاسفانه در چند مسابقه اتفاق هایی افتاد كه در شان بسكتبال نبود.نباید بازیكنان حق به جانب باشند. تا وقتی كه به دنبال استفاده از بار فنی خود نباشیم این بازیكن‌سالاری و مشكل‌های فرهنگی در بسیاری از تیم ها وجود خواهد داشت. بازیكنان قدیمی بسكتبال ایران كه همه دكتر و مهندس هستند هنوز برای جوانان الگو هستند اما حالا برخی از بازیكنان در مسابقه ها رفتار نا مطلوب دارند كه غیر قابل بخشش است و همین مساله باعث تحریك تماشاگران نیز می شود.

*صحبت پایانی….

امیدوارم تیم ملی بسكتبال ایران بتواند در بازی های غرب آسیا برابر تیم های منطقه به خصوص اردن با سرافرازی و با قدرت مثال زدنی به پیروزی برسد و شكست ووهان را تلافی كند.