خواهران نعمتي‌پور از تلخي‌ها و شيريني‌هاي كاراته گفتند

کاراته‌کاي ملی‌پوش خوزستانی که از سن چهار سالگی فعالیت خود را در این رشته آغاز کرد در ابتدا فعالیت ورزشی خود را با رشته ژیمناستیک شروع کرد اما با نظر مادرش و به دلیل این‌که ورزشکاران این رشته به خاطر حجاب نمی‌توانستند در مسابقات برون‌مرزی شرکت کنند، به رشته کاراته روی آورد. آرزو نعمتي‌پور، اکنون 14 سال دارد و در سال اول مقطع متوسطه تحصيل مي‌كند. او بيش از یک سال است که به عضویت تیم‌ملی درآمده و توانسته است مقام‌های بسیاری در مسابقات آسیایی و جهانی در دو بخش کاتا و کومیته به دست آورد.

 

الهه نعمتی‌پور، خواهر بزرگتر آرزو نیز كه از همان ابتدا پابه‌پاي آرزو، او را براي حضور در تمرينات همراهي مي‌كرد، سرانجام خودش هم به اين رشته علاقه‌مند می‌شود و يك سال پس از خواهر كوچكتر و از سن 11 سالگي فعاليت خود را در رشته كاراته آغاز می‌كند. الهه اكنون پنج سال است که عضو تیم‌ملی مي‌باشد و هم‌اکنون نیز دانشجوی سال دوم مهندسی شیمی است و چندين مقام آسیایی و جهانی نيز در کارنامه خود دارد.

 

خواهران نعمتي‌پور كه ساكن ماهشهر هستند ضمن بازديد از تحریریه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه‌خوزستان، به صحبت درباره فعاليت‌شان در اين رشته از آغاز تا حال پرداختند که در ادامه مشروح این گفت‌وگو را می‌خوانید.

 

در ابتدا درباره ورودتان به اين رشته صحبت كنيد.

 

آرزو: پدر و مادرم علاقه‌مند بودند که من و خواهرم ورزشکار شویم که من در ابتداي فعاليت ورزشي‌ام به سمت رشته ژیمناستیک رفتم و مدتی در این رشته فعالیت داشتم ولي به خاطر این‌که  این رشته مسابقات برون‌مرزی نداشت، مادرم ترجیح داد که من به رشته‌ دیگري كه آینده آن بهتر باشد، بروم. باتوجه به این‌که ما در منطقه‌ای زندگی می‌کنیم که رشته‌های ورزشی بسیاری در آن فعال نیستند، به سمت کاراته رفتم. اين رشته جزو بهترین رشته‌هاي ورزشي‌اي بود كه در منطقه ما وجود داشت. فعاليتم را در اين رشته از سن چهار سالگی شروع کردم و اکنون نیز زیر نظر زهره آرمان کار مي‌كنم. من در مسابقات کشوری، آسیایی و جهانی بسياري در دو بخش کاتا و کومیته شرکت کرده‌ام و صاحب مقام نيز شده‌ام. بیشترین مدال‌هایی که به دست آورده‌ام در بخش کاتا است و می‌توان گفت که بیشتر در این بخش فعالیت می‌کنم چرا که مربی من تشخيص داد که توانایی‌های من در کاتا بیشتر است به همین دلیل در این رشته فعالیت بیشتري دارم.

 

الهه: من اگرچه شش سال از آرزو بزرگتر هستم ولي فعاليتم را در اين رشته یک سال پس از او آغاز كردم. هنگامی‌که آرزو را برای تمرین به سالن می‌بردم، خودم نيز ترغیب شدم و تحت تاثیر قرار گرفتم که در این رشته فعالیت کنم و حدودا 11 سالم بود که كارم را در رشته کاراته و در بخش كاتا آغاز کردم. باتوجه به این‌که نسبت به آرزو از سن بالایی کار خود را شروع کردم، تاكنون نتوانسته‌ام در مسابقات زيادي شرکت و خود را ثابت کنم.

 

هميشه حمايت خانواده در موفقيت يك ورزشكار تاثيرگذار بوده است، خانواده شما تا چه اندازه در موفقيت‌هايتان نقش داشته‌ است؟

 

الهه: اگر خانواده‌، ما را همراهي و حمايت نمي‌كردند، نمی‌توانستیم در اين رشته به هیچ موفقیتی برسيم. ما در بیشتر اعزام‌ها فقط با حمايت از سوي خانواده مي‌توانيم در مسابقات شركت كنيم و اگر خانواده‌مان نبودند، نمي‌توانستيم در مسابقه‌ای حضور پيدا كنيم و به جایی برسیم. البته حمايت‌هاي زهره آرمان كه مربي هر دوي ما است نيز در موفقیت‌های بسیاري كه به دست آورده‌ايم، موثر بوده است؛ او هميشه حامي‌مان بوده است.

 

آرزو: الهه درست می‌گوید؛ پدر و مادرم از نظر مالی ما را براي حضور در رقابت‌ها و اعزام‌ها، حمایت مي‌كنند و می‌توانم بگویم پدرم براي ما، حكم هيات را هم دارد!

 

امکانات موجود در ماهشهر برای کاراته بانوان کافی است؟

 

الهه: ما اكنون در منطقه ممکو ماهشهر تمرين می‌کنیم که تمام امکانات آن برای شرکتي‌ها است تا غیرشرکتی‌ها؛ درواقع به غیرشرکتی‌ها اهمیتی داده نمی‌شود و من فکر می‌کنم اگر خانم آرمان و حمایت‌های او نبود ما نمی‌توانستیم به این خوبی کار کنیم. حتی چندین بار برای تمرین به خانه آرمان رفتیم و در آن‌جا کار کردیم. دركل بین ما و افرادی که شرکتی هستند، تفاوت بسياري براي تمرين كردن است.

 

هیات استان تا چه اندازه از شما حمايت‌ کرده است؟

 

آرزو: هیات استان اصلا توجهي به ما نمی‌کند و حتی زمان‌هايي بوده که مربی‌ ما خانم آرمان هزینه‌های ما را براي اعزام به رقابت‌ها از حقوق خودش پرداخت کرده است. هنگامی‌که در مسابقات آسیایی ازبکستان شرکت کردم، با هزینه پدرم به اين مسابقات رفتم؛ البته فدراسیون بلیت رفت و برگشت را تقبل كرد و مکانی نيز در آن‌جا براي ما در نظر گرفت.

 

دركل هیات استان از من براي شركت در اين پيكارها حمایتي نکرد و حتي یادم است، یکی از هم‌اتاقی‌هایم در اين رقابت‌ها، هیات استانش حتی کارت شارژ او را هم تهیه کرده بود تا وقتی با مربی‌اش تماس می‌گيرد، از نظر هزینه تماس مشکلی نداشته باشد. هم‌چنين یادم است زمانی‌که از این مسابقات برگشتیم، تمام روسای هیات‌هاي استان‌ها به استقبال بازیکنان‌شان آمدند ولی من و مربی‌ام به تنهایی به ماهشهر برگشتیم و در آن‌جا کسی به استقبال ما نیامد.

 

الهه: ما هر وقت با هیات استان تماس می‌گیریم که هزینه‌های رفت و برگشت ما را به مسابقات پرداخت کند، همیشه به ما می‌گوید که بودجه نداریم که همین موضوع باعث می‌شود ما هم در بیشتر رقابت‌ها شرکت نکنیم و خودمان هم دیگر نمی‌توانیم بیش از این برای حضور در مسابقات هزینه کنیم. درکل این موضوعات باعث شده که ما ديگر انگیزه لازم را برای شرکت در مسابقات نداشته باشيم. به هر حال ورزشکار بايد بدون دغدغه در مسابقات شرکت كند و تمام تمرکزش روی مسابقات باشد.

 

این مسایل چقدر باعث کم‌شدن انگیزه شما شده است و تاکنون به این موضوع فکر کرده‌اید که به دلیل حمایت نشدن، ورزش را کنار بگذارید؟

 

الهه: وقتی ورزشکار در رشته‌اي شروع به فعالیت می‌کند، نمی‌تواند به راحتی آن را کنار بگذارد اما این مسایل در انگیزه ما تاثیر گذاشته است؛ به طوری که ما در اوایل کارمان صبح و بعدازظهر تمرین می‌کردیم اما اکنون تا مربی‌مان با ما تماس نگيرد و نگوید که به تمرین بياييد، به تمرین نمی‌رویم؛ یعنی تا اجباری نباشد و مطمئن نباشیم که قرار است در مسابقه‌ای شرکت کنیم، به تمرین نمی‌پردازیم.

 

حمایت‌شدن در عملکرد ورزشکار بسیار تاثیرگذار است و باتوجه به این‌که آرزو مدال‌های آسیایی و جهانی بسیاری دارد، به نظرم هيات باید از او حمایت كند. اکنون آرزو جایش تق‌‌ولق است و نمی‌داند که بماند یا برود. درست است که او کار خود را به خوبی انجام می‌دهد ولی درکل آن بازیکنی ملاک انتخاب مربیان است كه همیشه در مسابقات شرکت می‌کند. وقتی او نمی‌تواند به راحتی و به صورت مداوم در رقابت‌ها شرکت کند، در نتیجه آن کاراته‌کایی در دید مربیان و داوران است که مرتب در رقابت‌های کشوری و لیگ شرکت می‌کند و با اين شرايط، آرزو دیده نمی‌شود. به هر حال این موارد در انگیزه و عملکرد بازیکن تاثیر می‌گذارد و نبود ما در مسابقات باعث می‌شود كه دیده هم نشويم.

 

آرزو: باوجود این مسایل ما کم‌کم در حال بی‌انگیزه شدن هستيم و علاقه ما ديگر مانند زمانی‌که کارمان را شروع کردیم، نیست؛ در واقع اهداف ما در حال نابودشدن است و بی‌انگیزه شده‌ایم. البته هیات استان دوست دارد که ما در مسابقات شرکت کنیم ولی برای شرکت، باید از ما حمایت كند.

 

باتوجه به این مشکلات چه انتظاری از مسوولان دارید؟

 

الهه: باتوجه به سختی‌هایی که برای اعزام به رقابت‌ها داریم، از مسوولان استان انتظار حمایت مالی داریم و از آن‌ها می‌خواهیم که حداقل هزینه‌های رفت و برگشت ما را به مسابقات، پرداخت کنند. نه این‌که به ما بگویند از جیب خودتان هزینه کنید و بعد فاکتورهایش را به ما بدهید؛ من فاکتورهای زیادی دارم که هنوز نقد نشده است و به دلیل همین مشکلات مالی، اکنون لباس تمرین و مسابقه من یکی شده است و خودم هم دیگر نمی‌توانم برای خرید لباس هزینه کنم.

 

آرزو: بیشتر بازیکنان که سختی می‌کشند، می‌دانند که این سختی‌ها نهایتا نتیجه‌ دارد ولی ما علی‌رغم سختی‌هایی که برای تمرین می‌کشیم، نتیجه‌ای نمی‌بینیم به همین دلیل انتظار داریم که مسوولان از ما حمایت کنند؛ به هر حال حمایت آن‌ها به ما انگیزه می‌دهد.

 

باتوجه به این‌که هر دو خواهر هستید و در یک رشته فعالیت می‌کنید، بودنتان در کنار هم تا چه اندازه در موفقیت‌تان تاثیرگذار بوده است؟

 

الهه: این‌که هر دو در یک رشته کار می‌کنیم، باعث تشویق و ترغیب هر دوی ما برای رسیدن به موفقیت است.

 

آرزو: فعالیت ما از این نظر که هر دو می‌توانیم همدیگر را راهنمایی کنیم و پشتیبان هم باشیم، بسیار خوب است.

 

وضعیت کاراته استان را چطور می‌بینید؟

 

الهه: به نظرم سطح کاراته بانوان خوزستان در کشور بالا است و نفراتی را نیز در استان داریم که در کشور مطرح و در مسابقات برون‌مرزی هم شرکت کرده‌اند. البته استان ما بازهم جای کار دارد تا بتواند نفرات دیگری را هم به کشور معرفی کند.

 

قبل از این‌که وارد این رشته شوید، اطلاع داشتید که کاراته رشته‌ای المپیکی نیست و آیا این موضوع در انتخاب شما برای فعالیت در این رشته تاثیرگذار بود؟

 

آرزو: نه نمی‌دانستیم و اگر هم می‌دانستیم بازهم این رشته را انتخاب می‌کردیم چرا که به آن علاقه‌مند بودیم.

 

الهه: البته اگر هم آن زمان می‌دانستیم که کاراته رشته‌ای المپیکی نیست، در منطقه ما رشته دیگری نبود که بتوانیم به آن بپردازیم. در ضمن زمانی‌که وارد این رشته شدیم، به المپیک فکر نمی‌کردیم.

 

چند وقتی است که زمزمه المپیکی‌شدن کاراته به گوش می‌رسد، نظرتان در این خصوص چیست؟

 

 الهه: صد درصد در پیشرفت این رشته در کشور تاثیرگذار است و به نظرم آن موقع در بخش بانوان نیز انگیزه‌ها بیشتر می‌شود؛ هر چند که معتقدم بازهم ورزشکاران تهرانی باتوجه به این‌که می‌توانند به راحتی در رقابت‌ها شرکت کنند، به تبع نسبت به نفرات شهرستانی بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرند و می‌توانند پیشرفت بیشتری داشته باشند.

 

آرزو: به نظرم با المپیکی‌شدن کاراته، دیدها نسبت به این رشته بازتر و فعالیت بانوان نیز بیش از پیش می‌شود. اکنون ما بسیار امید داریم که این رشته، المپیکی شود و به همین دلیل بیشتر در مسابقات جهانی شرکت می‌کنیم تا با حجاب ما سازگارتر شوند.

 

بهترین و تلخ‌ترین خاطره ورزشی‌تان در این مدت چه بوده است؟

 

آرزو: تلخ‌ترین خاطره من مربوط به زمانی است که از مسابقات آسیایی ازبکستان برگشتم و هیچ کسی از مسوولان به استقبال من و مربی‌ام نیامد و وقتی دیدم روسای هیات‌های سایر استان‌ها در فرودگاه به استقبال مدال‌آوران‌شان آمده‌اند، با دیدن این صحنه گریه‌ام گرفت. من باتوجه به این‌که محصل هستم، با سختی‌های بسیاری برای این رقابت‌ها تمرین و خودم را آماده کردم ولی از این‌که هیچ کس از من قدردانی نکرد، ناراحت شدم و این برایم به عنوان یک خاطره تلخ باقی ماند.

 

بهترین خاطره ورزشی‌ام نیز مربوط به زمانی می‌شود که در رده سنی نونهالان بودم و در مسابقات جهانی هلند شرکت کردم؛ در این مسابقات به دلیل این‌که موهایم کوتاه بود شبیه پسرها شده بودم و همه متعجب بودند که اگر مسابقات دختران است پس چرا یک پسر می‌خواهد روی تاتامی بیاید! سر همین موضوع با یک کاراته‌کا از کشور هند که رقیبم هم بود، آشنا شدم؛ در ابتدا فکر نمی‌کردم این آشنایی در حدی باشد که دوباره با یکدیگر ارتباط داشته باشیم ولی زمانی‌که در مسابقات آسیایی هنگ‌کنگ شرکت کردم، بازهم او را دیدم. او برای من سوغاتی هم آورده بود و از آن زمان به بعد با این بازیکن هندی که در واقع رقیبم هم بود، دوست شدم و این یکی از بهترین خاطرات ورزشی من است.

 

الهه: خاطره خوبی که ندارم ولی تلخ‌ترین خاطره‌ام این است که هر سال به من می‌گویند تیم‌ملی در رده سنی زیر 21 سال اعزام دارد ولی بعد من را باوجود این‌که در انتخابی تیم‌ملی هم اول می‌شوم، به رقابت‌ها اعزام نمی‌کنند و به جای من، نفر دیگری را می‌فرستند که همین موضوع باعث شده است  خاطره خوبی در کاراته نداشته باشم.

 

 سقف آرزوهای ورزشی‌تان …

 

الهه: در صورت المپیکی شدن کاراته، سقف آرزوهای من رسیدن به المپیک است.

 

آرزو : در وهله اول دوست دارم به المپیک برسم. همچنین باوجود این‌که قهرمانی‌های بسیاری در مسابقات جهانی دارم ولی رسیدن به مدال مسابقات تمام‌سبکی جهان هم از آرزوهای من است و دوست دارم به آن برسم.

 

تا چه زمانی می‌خواهید کاراته را ادامه دهید؟

 

الهه: تا زمانی‌که بتوانم در این رشته کار ‌کنم، آن را ادامه می‌دهم.

 

آرزو: اکنون 14 سال سن دارم و برنامه‌ام این است که تا پیش از ورود به دانشگاه، این رشته را ادامه دهم اما هنوز تصميمي براي ادامه اين رشته پس از دانشگاه نگرفته‌ام.

 

در آینده چه برنامه‌هایی را پیش‌رو دارید؟

 

آرزو: مسابقات جهانی تمام‌سبکی پاریس و رقابت‌های سبکی هند و آفریقای‌جنوبی را پیش‌رو دارم که بازهم باید هزینه شرکت در این مسابقات را خودمان پرداخت کنیم؛ به همین دلیل احتمالا در این مسابقات شرکت نمی‌کنم چرا که هزینه‌بر است. فدراسیون ما را فقط برای شرکت در رقابت‌های تمام‌سبکی، آن هم در حد پرداخت هزینه رفت و برگشت، حمایت می‌کند.

 

الهه: من به دلیل این‌که از رده سنی زیر 21 سال خارج و وارد رده سنی بزرگسالان شده‌ام، برای  ثابت‌کردن خودم در این رده، نیاز به زمان دارم و باید در مسابقات کشوری شرکت و با حریفان مبارزه کنم  تا دیده شوم و امید هم دارم که بتوانم خود را نشان دهم.

 

به گزارش ايسنا، آرزو علاوه بر كسب مقام در مسابقات كشوري، عناوين زيادي در مسابقات برون‌مرزي به دست آورده است كه مي‌توان به قهرماني كاتاي انفرادي و تيمي مسابقات جهاني 2009 آفريقاي‌جنوبي و نشان نقره كوميته همين رقابت‌ها، مقام اول كاتاي انفرادي مسابقات جهاني 2005 هلند، عنوان اولي كاتاي انفرادي و تيمي مسابقات آسيايي 2009 گرجستان، مقام قهرماني و نايب‌قهرماني كاتاي انفرادي به ترتيب در مسابقات آسيايي 2012 تركيه و 2012 ازبكستان، عنوان سوم كاتاي انفرادي رقابت‌هاي آسيايي 2007  هنگ‌كنگ و مقام سوم كاتاي انفرادي مسابقات بين‌المللي جام وحدت در سال 2007 اشاره كرد.

 

مقام قهرماني كاتاي انفرادي مسابقات جهاني 2009 آفريقاي‌جنوبي، عنوان سوم كاتاي انفرادي رقابت‌هاي آسيايي 2007 هنگ‌كنگ و نشان برنز كاتاي تيمي مسابقات كشورهاي اسلامي، عناوين برون‌مرزي الهه نعمتي‌پور است. وي نيز در مسابقات كشوري بارها صاحب مقام شده است.