پایان تلخ افسانه مهرام

خبر تلخ است. باورکردنی نیست. تنها یک جمله، چند کلمه ساده کتاب افسانه مهرام را به پایان می‌رساند. به همین سادگی. نه! باورکردنی نیست.

 به گزارش پایگاه خبری ورزش ماهشهر به نقل از باشگاه خبرنگاران ; عنایت‌الله آتشی- مهرام یکی از تیم‌های باسابقه، پرافتخار و معتبر بسکتبال ایران بود که با تکیه به بخش خصوصی فعالیت‌ خود را در بسکتبال دنبال می‌کرد. این تیم در سال 1385 فعالیت حرفه‌ای خود را در لیگ برتر آغاز کرد و در بدو ورودش به عنوان سوم لیگ رسید. اقتدار مهرام از مرزهای ایران هم فراتر رفت. دیگر از این تیم به عنوان میراث‌دار قدرت‌های کهن بسکتبال ایران یاد می‌کردند.

حالا، خبر کنار کشیدن مهرام از بسکتبال؛ آب سرد بر بسکتبالی که با قهرمانی ویلیام جونز، روزهای خوشی را پشت‌سر می‌گذاشت. چه تلخ که مهرام؛  قهرمان ایران، قهرمان آسیا، قهرمان شیخ راشد امارات، قهرمان ABA چین و نایب قهرمان ویلیام جونز، با همه این افتخارات به خاطرات بسکتبال ایران پیوست. این قضیه زنگ خطر دیگری برای بسکتبال ایران است. واقعاً چطور باید عمق حادثه را بیان کرد؟ مهرام نقطه مثبتی در ورزش بسکتبال ایران به شمار می‌آمد.   حالا نشستن و ماتم گرفتن دردی دوا نمی‌کند. مسئولان وزارت ورزش خیلی پیشتر از این‌ها باید وارد عمل می‌شدند و اجازه از حرکت افتادن چرخ‌های باشگاه سازنده‎‌‌ای مثل مهرام را نمی‌دادند.

دو سال پیش، وقتی ذوب‌آهن، یکی از پرافتخارترین تیم‌های تاریخ بسکتبال ایران، یک شبه نابود شد، زنگ خطر برای چندمین بار به صدا درآمد. زنگ خطری که خیلی‌ها آن را جدی نگرفتند. آن روزها هم گفتیم انحلال ذوب‌آهن فاجعه است. گفتیم این یک زنگ خطر است. گفتیم وقتی باشگاهی در بسکتبال هزینه می‌کند، نباید رهایش کرد؛ باید دستش را گرفت. گفتیم انحلال ذوب‌آهن ادامه منحل شدن فولادمبارکه اصفهان است. گفتیم این ادامه محو شدن نام ساینای سنندج، صبا باتری، صنام تهران، داماش گیلان، پگاه همدان، پگاه شیراز، توزیع الکتریک کاشان، آ. اس شیراز و صبای زنجان است. گفتیم گل گهر سیرجان و تیم‌های شهرکرد و ارومیه هم به همین درد دچار شدند. گفتیم سرنوشت این تیم‌ها به دیگرتیم‌های بسکتبال ایران هم چشمک می‌زند. گفتیم و گفتیم و گفتیم و… اما انگار فایده‌ای نداشت. حرف‌های کارشناسان بدون آنکه به آن‌ها اهمیت داده شود، برزبان می‌آمد و لحظه‌ای بعد در هوا محو می‌شد! آن حرف‌ها در هوا شد تا پس از آن هفت الماس قزوین و پمینا هم محو شوند!

 حالا زمان نمایش پرده دوم این نمایشنامه تلخ و گزنده فرا رسید. مهرام، تیمی که تنها حضور درجام باشگاه‌های جهان را در کلکسیون افتخارت‌اش کم داشت (به علت برگزار نشدن این مسابقات) تیمی با قدمت و قداست که نماینده عظمت بسکتبال ایران در قاره کهن بود، به سرنوشت تیم‌هایی که نامش رفت، دچار شد.  

آن‌ها همواره از مدعیان اصلی قهرمانی آسیا بودند اما امسال هم به دلیل برگزار نشدن جام باشگاه‌های قاره پهناور در این رقابت‌ها شرکت نکردند. افسوس! باشگاهی با این شرایط در سطوح پایه هنوز پایدار است اما در بخش حرفه‌ای دیگر نامی از نماینده سربلند بسکتبال ایران و آسیا شنیده نمی‌شود.

حالا مهرام از بسکتبال ایران رخت بربسته اما باز هم تیم‌هایی هستند که سالیان بعد می‌توانند میراث دار این تیم فراموش‌نشدنی شوند. وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون بسکتبال باید ترتیبی اتخاذ کنند و راهکاری پیش روی چنین تیم‌هایی بگذارند تا سرمایه‌گذاران بخش‌‎های خصوصی یکی پس از دیگری عطای بسکتبال را به لقایش نبخشند. بدون شک دود آتش این اتفاقات به چشم ورزش حرفه‌ای ایران می‌رود. از درون همین باشگاه‌هاست که افتخارآفرینان ملی، آینده باشگاه‌ها و تیم ملی در رده‌های مختلف سنی را تضمین می‌کنند. با فراهم آوردن زمینه حضور سرمایه‌گذاران و حامیان مالی، شاید روزی برسد که بتوانیم به قدرت بگوییم که سرنوشت غم‌انگیز مهرام، دیگر برای هیچ تیم دیگری تکرار نمی‌شود. هیچ تیمی!